می دانم اندوه مرگ تدریجی ام کسی را درهم نخواهد شکست

زیرا این منم ، که چنین

در آرزوی داشتن تو

درهای زندگانی را از چهار جهت

از چهار طرف ، بر روی خود بسته ام !

این منم که برای رسیدن به این آرزو

دوباره دست به قلم نهادم تا باری از حرفهای نگفته را خالی

و دلی سبک کنم..

آری.. این منم که این چنین خود را در چهار چوبی خیالی و واهی گم کرده ام تا روزی که میدانم هرگز نمی آید را ببینم !

در پس این لحظه های هیچ.. 

هنوز زمزمه های تنهایی رهایم نکرده اند ، هنوز صدای فاصله ها مرا می خوانند و در گوشم سکوت نجوا میکنند..
 

در انحنای تنهایی خویش..

بین ماندن و رفتن ، بین بودن و نبودن..

حس گنگ و نامفهومی با معنایی به وسعت اندوه مرا در بر می گیرد و بغضی خاموش گلویم را می فشارد..

من رویای دیدنت را ، در زیر غبارهای مرگبار دیوانه وار حک کرده ام

و در پشت این حصار اندوه برای بودن بیهوده می جنگم

با اینکه میدانم در زیر خاطرات خاک خورده خویش میپوسم ، اما..

آری خوب می دانم که در سکوت و تنگنای رفتن از یاد میروم

میدانم که در چشم این رهگذران

غریبه و مهجور می مانم ، میدانم..

میدانم که نمی مانم..

اما چرا در تداومی مکرر

بیهوده این واژها را تکرار میکنم..؟

بیهوده..! بیهودگی چه واژه ی زیبایست !

تمام صبح بیهوده در بستر غلتیدن و زیر لب

آوازهای بیهودگی خواندن..

گلهای بنفشه را وحشیانه نوازش کردن